بمناسبت بيست و سومين سالگرد کشتار زندانيان سياسی
سازمان زنان هشت مارس) ايران - افغانستان)
فراموش نمی کنيم و نمی بخشيم!
درهای زندان شکسته باد!
جمهوری اسلامی از بدو بقدرت رسيدن خود برای تثبيت پايه های سياسي، اقتصادی و ايدئولوژيک اش دست به سرکوب انفلابيون و مردمی زد که جرات کرده بودند رژيم ارتجاعی پهلوی را سرنگون سازند. چرخه ستم و استثمار می بايست ادامه می يافت و اين با وجود مبارزين و انقلابيونی که می خواستند اين مرتجعين تازه به قدرت رسيده را سرنگون سازند، ممکن نبود. به همين دليل حاکمان مرتجع اسلامی دست به قتل عام هزاران زندانی سياسی در دهه 60 و تابستان خونين 67 زدند.
رژيم جنايتکار جمهوری اسلامی در تابستان 67 در شرايط ناتوانی و استيصال و بعد از شکست در جنگ ارتجاعی ايران و عراق بمدت دو ماه هزاران زندانی سياسی مبارز و انقلابی را در دادگاههای يک دقيقه ای "کمسيون مرگ "بجرم گفتن نه به جمهوری اسلامی به چوبه های دار سپرد. اين کشتار هولناک که آگاهانه و برنامه ريزی شده بود توسط فرمان شخص خمينی و با همدستی و موافقت تمام جناحهای رژيم صورت گرفت.
بخش زيادی از اين زندانيان را زنان جسور و بی باکی تشکيل می دادند که در دوران انقلاب بطور وسيعی شرکت کردند و در صف اول مبارزه قرار داشتند. زنانی که با ادامه مبارزه خود در زندان و با مقابله با حجاب اجباری و سرپيچی کردن از قوانين زن ستيز اسلامی تحت شکنجه های وحشيانه، تجاوز و اعدام قرار گرفتند و حاضر نشدند سر تعظيم به مرتجعين زن ستيز جمهوری اسلامی فرود آورند. سنت شکنی و شجاعت اين زنان در مبارزه برای اهداف خود، پايه گذار جنبش زنانی شد که امروزه يکی از مولفه های مهم بی ثباتی رژيم جمهوری اسلامی است.
در اين ميان امپرياليستها و تمام رسانه های غربی بر مبنای منافع اقتصادی و سياسی اشان و حفظ کليت نظام جمهوری اسلامی با سکوت رضايتمندشان مهر تأييدی به اين جنايات زدند.
اصلاح طلبان حکومتی و غير حکومتی ساليان سال سرپوش بر اين کشتار هولناک گذاشتند. اکنون با فشار افکار عمومی جامعه بخصوص پس از مبارزات گسترده در دو سال گذشته داستان کی بود کی بود من نبودم را راه انداخته اند و سعی می کنند اعدام کمونيستها و انقلابيون و آزايخواهان را به گردن جناح ديگر بياندازند. اينان با به راه انداختن شعار" فراموش نمی کنيم ولی می بخشيم" در صدد حفظ کليت نظام جمهوری اسلامی هستند. بخشيدن اين جنايت يعنی تصديق نظامی که سرکوب، دستگيري، تجاوز، شکنجه و اعدام بخش جدائی ناپذير آن است. بخشيدن اين جنايت يعنی محروم کردن مردم از داشتن حافظه ای تاريخی برای تداوم مبارزاتشان تا رسيدن به جامعه ای عاری از ستم و استثمار.
بيست وسومين سالگرد قتل عام زندانيان سياسی فرصتی است تا مبارزه متحدتر و قدرتمندتری را سازمان دهيم. ياد جانباختگان را گرامی داريم و پيام سازش ناپذيرشان را فراگير کنيم و با بانگی رساتر و گامی استوارتر در جهت سرنگونی رژيم و شکستن درهای زندان جمهوری اسلامی تلاش کنيم.
سازمان زنان هشت مارس (ايران - افغانستان)
سپتامبر 2011
www.8mars.com / zan_dem_iran@hotmail.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر